Onze laatste schooldagen

De laatste twee dagen van school waren ook onze ouders en Femke erbij (21 en 22 juli). Op woensdag zijn we eerst bij onze boerin, Sriyani, langs gegaan. Twee dagen geleden had zij ons gebeld om te vragen hoe het in Kataragama was. Toen wij vertelden dat onze ouders en zusje woensdag bij haar langs zouden komen werd ze helemaal enthousiast. Ze kijkt al sinds een week uit naar hun bezoek. Dus toen wij woensdag aankwamen stonden er allemaal lekkere hapjes klaar op tafel en stond zij met en grote lach op haar gezicht ons op te wachten. Mr. Munipala, het hoofd van de school, was er ook bij om te vertalen. Dit vonden wij eigenlijk niet nodig, wij hadden het immers de afgelopen drie weken ook zonder een vertaler gered. Maar hij vond het erg leuk dus we hebben hem maar gelaten. Na de hapjes en thee kregen we nog een rondleiding over het grond gebied van Sriyani. Ze heeft weer allemaal verschillende fruit bomen en planten laten zien en natuurlijk de kokosbomen. Eind van de middag gingen onze ouders en Femke naar een hotel in Dickwella en bleven wij bij Sriyani.

De volgende ochtend gingen wij met de tuktuk naar school en kwamen onze ouders met het busje er ook naar toe. Iedereen stond al klaar voor de ochtendceremonie en dit keer werd het een extra lange. Omdat onze ouders en Femke er nu ook waren stond Mr. Munipala voor het eerst ook bij het ochtend ritueel. Na het ochtendritueel gingen ze hun volkslied zingen en vervolgens kwam ook het Nederlandse volkslied erachter aan, deze had het hoofd van de school gedownload. Maar toen het vierde couplet begon heeft Christijn maar zachtjes tegen Munipala gezegd dat hij het uit mocht zetten en niet alle vijftien coupletten hoefde te laten horen..

In de middag hebben wij onze ouders en Femke de klassen laten zien en hebben we ze aan de slag gezet met verschillende spellen. We willen immers dat onze spellen ook nog worden gebruikt als wij weg zijn en dan moeten we wel zeker weten dat iedereen ze snapt. De kinderen vonden het geweldig en vooral Jos trok veel hun aandacht door zijn enthousiaste omgang met de kinderen. Bij de ochtendgymnastiek eerder deze ochtend had hij zich al ruimschoots uitgesloofd met het uitbeelden van oefeningen met een hevig gelach ten gevolg en veel lol toen de kinderen (en sommige leerkrachten) het na gingen doen. In de middagpauze hebben we de kinderen een voetbal gegeven. Ook hadden we lintjes en heeft onze chauffeur doeltjes gemaakt. Deze waren achteraf bijna niet nodig, de kinderen hadden al genoeg lol door gewoon met z’n allen achter de bal aan te rennen. Het concept van teams en scoren in een doel snapten ze nog niet helemaal.

Na school gingen we met de hele familie weer naar Sriyani. Dit keer had ze een uitgebreide lunch voor ons klaar gemaakt en waren er heel veel mensen die dit toch ook even wilden mee maken. Wij zouden deze middag met onze ouders mee gaan en moesten vandaag dus afscheid nemen van Sriyani en familie. Dit was toch wel moeilijk, aangezien we hier drie weken hebben gewoond en het erg naar ons zin hebben gehad. Er werden veel foto’s gemaakt en we hebben Sriyani nog een cadeautje uit Nederland gegeven; een Nederlandse theedoek en handdoek. We hebben hier zo’n vriendelijk ontvangst gehad en we zijn niks tekort gekomen, daar zorgde Sriyani wel voor. Ze noemde zichzelf ook onze ‘Sri Lankaanse moeder’. Het afscheid nemen was moeilijk, maar we kunnen terug kijken op een erg mooie tijd. En als we ooit nog eens terug komen naar Sri Lanka gaan we zeker weer langs!

Op vrijdag hebben we ook afscheid genomen op het schooltje. Overdag hebben we nog in de klassen spellen gespeeld en in de middag kwamen alle klassen en leerkrachten in het ‘buitenlokaal’ zitten. Hier kregen wij een speech van Mr. Munipala over hoe blij hij was dat wij hier waren geweest. Wij hebben ook heel vaak gezegd dat het voor ons een hele mooie ervaring was en dat we erg veel hebben geleerd van de kinderen, de leerkrachten en natuurlijk van Mr. Munipala. Als bedankje kregen we nog een lijstje met een mooie olifant erin. Ook de juffen zijn we nog een voor een langs gegaan om te bedanken. Het was mooi om te zien hoe dankbaar ze waren en hoeveel vriendelijkheid ze nog steeds naar ons uitstraalden. Het blijft moeilijk om hier echt afscheid van te nemen. Toen we in het busje stapten om weg te rijden kwamen alle kinderen en leerkrachten ons uitzwaaiden. Terwijl we weg reden zwaaiden we en zagen we ze langzaam verdwijnen achter de bosjes. Toch een erg raar gevoel dat we hier voor een hele lange tijd of zelfs nooit meer terug komen. Dat nooit meer willen we eigenlijk niet, dus ik denk dat we hard gaan sparen om over een paar jaar nog eens terug te komen!